Bouwen in binnengebied houdt een spanning  in zich. Enerzijds pleiten we voor

verdichting en willen we zoveel mogelijk mensen in de stad laten wonen

anderzijds willen we de binnengebieden groen en open houden. De opdracht laat

zich als een contradictie formuleren : Hoe kan je door te verdichten een

binnengebied ontpitten ?

Bij het ontwerpen zal dus de nadruk moeten liggen op de open ruimte. Het volstaat

niet om voldoende open ruimte over te houden er moet consequent vanuit de open

ruimte gedacht worden. Het is een oefening in omgekeerd ontwerpen. De bijna

vanzelfsprekende oplossing bestaat eruit de rand van het terrein te bebouwen. De

drie tuinpaviljoenen en woning definiëren duidelijk een kwalitatieve open ruimte

ondanks –of zelfs dankzij- het verdichten van de rand. Doordat het verlies aan

oppervlakte geen verlies aan ruimtelijke kwaliteit betekent, wordt het dilemma

tussen verdichten en ontpitten opgeheven.

Het project voorziet in drie tuinpaviljoenen/ woningen, poortwoning, kantoor en

garage. De tuinpaviljoenen zijn bijna identiek. De gevel is opgebouwd uit

betonnen claustrablokken die doen denken aan de ornamentiek van Wright en

Sullivan. Op het dak van elk paviljoen is er een dakpaviljoen. De garage ligt in het

verlengde van de doorrit en biedt plaats aan 4 wagens. Door de wagens binnen te

stallen blijft het groene karakter van de binnentuin bewaard. De kantoorruimte ligt

in de langse zijde van het terrein en is volledig noord geörienteerd. Ze is voorzien

van eigen berging en sanitair.